Herfst 2023

Ik bracht het grootste deel van mijn dagen door met wachten op hem... Mijn stemmingen waren als een sinusoïde, fluctuerend van totale opgetogenheid tot kleurloze lusteloosheid... Ik dacht vaak aan Murakami...

Ik gebruikte mijn opgekropte agressie om op de boksbal te slaan in de sportschool, kortademigheid kon me niet doen vergeten... Dat is meestal mijn teken...

Ik smeed al mijn beste plannen in de keuken... Rode wijn heeft me al vaak genoeg bevrijd... Niet de gezondste manier om ermee om te gaan, maar zoals hij zei, toen hij voor de miljoenste keer naar die club ging: YOU DO YOU BABE... En dat deed ik...

Hem verlaten was moeilijker dan ik dacht. Ik zat op mijn spullen, mijn jas vastgrijpend als een veiligheidsdeken, huilde, ging weg, rende terug naar binnen en toen wierp ik eindelijk een laatste blik op de koude, levenloze ruimte die vijf jaar lang mijn thuis was geweest en vertrok…

Om weer in het zadel te klimmen moest ik gekke jasjes dragen en grijnzend naar sollicitatiegesprekken kijken... Maar alles was beter dan de koude, metalen aanraking van zijn giftige mannelijkheid... Ik kreeg de baan!

Ik leerde weer van mezelf te houden... In het weekend werden de parels, zijde en kant vervangen door touwbondage en harnassen... Verdwalen in Berlijn redde mijn leven... Om mijn nieuw gevonden zelf te vieren, maakte ik een top van zijn oude zijden pyjama en zijn beugels... Ik vond het ritueel vreemd genoeg geruststellend...

Terwijl ik mezelf weer aan het leren kennen was, kwam er een nieuw meisje in de ruimte. Ze heette Monét , ze was Frans en supermooi…Had ik haar!? Speelde ik Sokko's “I kill her”…Niet echt…Ik voelde gewoon een vreemde steek en voelde de oude koorts voor een verloren romance…En toen was het weg….